12 Ιουλ 2007

Φωτογραφίες με θείο Άκη

Προχτές το βράδυ είχε έρθει ο θείος μου ο Άκης που είναι στο Λονδίνο, και κάτσαμε στο μπαλκόνι. Παίξαμε, μας κυνηγούσε, μας έριχνε στην πισίνα και εμείς είχαμε ξεκαρδιστεί. Μου είπε ο μπαμπάς μου ότι θα φύγει από το Λονδίνο. Μου είπε πού θα πάει αλλά δεν το θυμάμαι.

Μας τράβηξε και μερικές φωτογραφίες με το κινητό του. Μία από αυτές είναι και αυτή που έβαλε ο Φοίβος πριν.
Οι υπόλοιπες νάτες.





Στο κεφάλι του μπαμπά μου!



Μου αρέσει να κάθομαι στο κεφάλι του μπαμπά μου. Εκείνος πονάει και φωνάζει, και λέει ότι θα με κατεβάσει, αλλά όλο με ανεβάζει εκεί πάνω και μπερδεύομαι.

Αυτή τη φωτογραφία την έβγαλε ο θείος μου ο Άκης με το κινητό του.
Μου αρέσει επίσης να μιλάω στο κινητό. Ο μπαμπάς μου φωνάζει και μου το παίρνει, αλλά όταν το βρω το αρπάζω.

Ααν-ααν, μπρουμ-μπρουμ!

Μου αρέσουν οι ρόδες. Όλες οι ρόδες.
Μου αρέσουν όλα τα στρογγυλά πράγματα, γιατί μοιάζουν με ρόδες. Και με τιμόνια.
Τα κουμπιά που είναι στρογγυλά, τα κουλούρια, τα πόμολα, τα σιντι, όλα.

Όταν βγαίνουμε βόλτα και με αφήνουν να περπατάω μόνος μου, πιάνω τις ρόδες από τα αυτοκίνητα, και ο μπαμπάς μου φωνάζει γιατί μαυρίζουν τα χέρια μου. Λέει ότι θα ανοίξω βουκζανι... όχι... βουλταζι... όχι... βουκλανιζατέρ όταν μεγαλώσω, αλλά δεν ξέρω τι είναι πάλι αυτό.

Μου αρέσουν τα αυτοκίνητα. Κάνουν μπρουμ-μπρουμ. Και οι μηχανές που κάνουν ααν-ααν.
Ακόμα τα αεροπλάνα και τα ελικόπτερα.

Εγώ πάντως θέλω να μπω σε ένα μεγάλο φορτηγό. Έχει ο θείος μου αλλά δεν έχω πάει ακόμα. Όλο λένε ότι θα με πάνε να τα δω τα φορτηγά που πουλάει αλλά όλο το ξεχνάνε.

Μπρουμ-μπρουμ!

Κρίμα...

Πάει η Πάρνηθααααα

Κοίτα να δεις... τόσο καιρό είχε να γράψει ο μπαμπάς μου για μας, και το τελευταίο που είχε γράψει ήταν για τότε που πήγαμε στην Πάρνηθα.

Την είδα να καίγεται... Είχαμε πάει με τον μπαμπά μου στην πλατεία τη μεγάλη, και φάγαμε και παγωτό. Εγώ έφαγα φράουλα και ο Φοίβος σοκολάτα. Έχω μια μανία να λιώνω το παγωτό μου και να το κάνω σούπα, και ο μπαμπάς μου λέει ότι τσάμπα το πήραμε.
Όταν γυρνούσαμε, βλέπαμε το σύννεφο και μου είπε ο μπαμπάς μου ότι καίνε την Πάρνηθα. Εγώ δεν κατάλαβα ποιοι καίνε την Πάρνηθα, και γιατί, αφού είναι τόσο ωραία και είχαμε περάσει πολύ ωραία όταν πήγαμε.
Μετά γυρίσαμε σπίτι και ανεβήκαμε στην ταράτσα και είδαμε που ήταν ο ουρανός κόκκινος. Μου άρεσαν πολύ τα χρώματα, αλλά στεναχωρηθήκαμε που καίγανε την Πάρνηθα. "Δηλαδή εκεί που πήγαμε δεν θα ξαναπάμε;" ρώτησα τον μπαμπά μου. Κι αυτός είπε "άστα Λήδα, χέστα!" δηλαδή όχι.

Στεναχωρήθηκα πολύ γι'αυτό, και περισσότερο για τα ελαφάκια που τώρα δεν έχουν φωλίτσα. Και τις χελώνες. Και τα πουλάκια. Και όλα τα άλλα ζωάκια που ζουν στην Πάρνηθα.

Εγώ από το σπίτι μου βλέπω και την Πεντέλη, και τον Υμηττό. Είπα στον μπαμπά μου να πούμε στα ζωάκια να πάνε στα άλλα βουνά που έχουν δάση, αλλά μου είπε ότι ούτε εκεί έχει δάση πια.

Γιατί μπαμπά; Και τα ζωάκια;

17 Μαΐ 2007

Εκδρομή στην Πάρνηθα!

Προχτές που ήταν Κυριακή και δεν δούλευε ο μπαμπάς μου, πήγαμε όλοι μαζί μια ωραία εκδρομή στην Πάρνηθα, στο ψηλότερο βουνό της Ελλάδας. Η μαμά μου ... της Αθήνας βρε μπαμπά, αυτό ήθελα να πω! Η μαμά μου ετοίμασε μια τσάντα γεμάτη από όλα όσα χρειαζόμασταν για αυτή τη βόλτα. Πάνες, σακουλάκια πλαστικά, μπανάνες, κουλουράκια, την πιπίλα του Φοίβου γιατί κλαίει και δεν αφήνει τον μπαμπά να οδηγήσει με την ησυχία του και άλλα πολλά.

Εγώ στο δρόμο έκανα και λίγο εμετό γιατί είχε στροφές, αλλά περάσαμε ωραία. Είχε πάρα πολλά δέντρα και χορτάρι και παίξαμε και μπάλα.



Ο Φοίβος, δεν ξέρω γιατί, γκρίνιαζε πάλι. Τι θα κάνουμε μ'αυτό το παιδί δεν ξέρω. Για να τον ηρεμήσουμε λίγο, αποφασίσαμε να ξαπλώσουμε πάνω στον μπαμπά μου που δεν βρίσκει ησυχία ούτε στο πιο ψηλό βουνό της Ελλάδας, της Αθήνας δηλαδή.



Μετά βγάλαμε και τα παπούτσια μας και περπατάγαμε ξυπόλυτοι και είχε πλάκα και μετά πήγαμε να φύγουμε αλλά γινότανε ένας γάμος σε ένα εκκλησάκι εκεί πάνω και είχε πολύ κόσμο. Στο τέλος με πήρε ο ύπνος κι εμένα και τον Φοίβο, και όταν ξυπνήσαμε είχαμε φτάσει στο σπίτι και φάγαμε παστίτσιο. Ωραία περάσαμε!

Να και μια ακόμα φωτογραφία από την Πρωτομαγιά που φτιάξαμε στεφάνι:



Άμα με αφήσει ο μπαμπάς μου, θα του πειράξω το κομπιούτερ και θα γράψω κι άλλο!

11 Μαΐ 2007

Η βιβλιοθήκη.

Η βιβλιοθήκη της γειτονιάς μου είναι ένα από τα αγαπημένα μου μέρη, μετά τις κούνιες, το δωμάτιο με τα παιχνίδια και την πλάτη του μπαμπά μου. Είμαστε πολύ τακτικοί επισκέπτες με τη μαμά μου (στη βιβλιοθήκη, όχι στην πλάτη του μπαμπά μου), και μου αρέσουν πολύ οι μικροί Κύριοι και μικρές Κυρίες. Η μαμά μου προσπαθεί να με πείσει να πάρουμε και κανά άλλο βιβλίο, αλλά εγώ έχω εκεί. Ο κύριος Αργόσχολος, η κυρία Εξυπηρετική και η παρέα τους μου αρέσουν πιο πολύ από όλα.

Εχτές είχαμε πάει με τη μαμά μου γιατί ήταν εκεί ένας κύριος συγγραφέας που έχει γράψει κάποια βιβλία που δεν τα έχω διαβάσει. Σπύρος Παπαδόπουλος λεγότανε, ή όχι, Γιάννης Γιαννόπουλος, αλλά όχι, θυμήθηκα... Βαγγέλης Ηλιόπουλος λεγότανε σίγουρα!

Έχει γράψει τον Τριγωνοψαρούλη, αλλά δεν τον ξέρω, τον έμαθα εχτές. Μας έκανε ερωτήσεις για τα βιβλία που μας αρέσουν, εμείς του κάναμε ερωτήσεις για τις ιδέες που του έρχονται στο κεφάλι, και μας έδωσαν και καραμέλες στο τέλος. Πήρα και αυτόγραφο!!! Με αγάπη στη Λήδα! Μου άρεσε πάρα πολύ. Το βράδυ που ήρθε ο μπαμπάς μου από τη δουλειά του που έχει απέναντι κάτι κούνιες πολύ ωραίες, του έδειξα αυτό το αυτόγραφο και του άρεσε πάρα πολύ! "Ωχ" μου είπε, "τι'ναι πάλι αυτό;" κι εγώ του είπα και χάρηκε πολύ!

Ο Φοίβος προσπαθεί να μου πάρει τα βιβλία μου! Ε, Φοίβο! Άστα βιβλία μου, θα τα σκίσεις! ΦΟΙΒΟ!!! Ρε μπαμπάάά!

7 Μαΐ 2007

Στ' αυτιά!

Τώρα που το θυμήθηκα! Μια νέα μου ευχαρίστηση, που για κάποιο λόγο δεν ευχαριστεί το ίδιο και τον μπαμπά μου, είναι τα αυτιά του. Τι εννοώ;
Όταν με παίρνει αγκαλιά, αρπάζω με το ένα μου χέρι το ένα του αυτί και με το άλλο το άλλο του αυτί, και τα κουνάω μπρος-πίσω. Όχι και τα δύο ταυτόχρονα εννοείται! Μία το ένα, μία το άλλο. Μου αρέσει όπως βλέπω το κεφάλι του μπαμπά μου να γυρίζει αριστερα-δεξιά.

Εκείνος βέβαια φωνάζει. Μάλλον φωνάζει για να τα κουνήσω ακόμα δυνατότερα, γι'αυτό και όταν ξεκινάει να φωνάζει, εγώ το κάνω όλο και πιο έντονα. Εκείνος φωνάζει περισσότερο και...

... με αφήνει κάτω και με αγριοκοιτάει... δεν τον καταλαβαίνω ώρες ώρες... αφού είναι ωραίο αυτό που κάνω!

Η επιστροφή του Σκούρκου!

ΜΠΑΜΠΑ!

Δεν το πιστεύω ότι έκανες τόσες μέρες να γράψεις για μας! Δεν το πιστεύω!
Τσάμπα κάνω τόσες σκανταλιές; Κι εγώ και η Λήδα;

Κάθε μέρα η μαμά φωνάζει "Φοίβοο!!! Τι έκανες πάλι βρε;!" και τίποτα δεν βρήκες να γράψεις;

Τέλος πάντων. Γι'αυτό κι εγώ, ό,τι έκανα αυτές τις μέρες, θα τα ξανακάνω για να τα γράψεις!

Λοιπόν... τι να πω τώρα; Τι να πρωτοπώ; Ότι άρχισα επιτέλους να λέω Μπαμπά σε σταθερή βάση; Ότι μου αρέσει να τρώω μόνος μου κι ας γίνομαι χάλια; Δηλαδή μια χαρά γίνομαι, η μαμά λέει ότι γίνομαι χάλια. Εμένα μου αρέσει που τα χέρια μου γίνονται μέσα στις σάλτσες και στάζουν στο χαλί... αφού και το χαλί έχει τόσα χρώματα, λίγα παραπάνω από την κόκκινη σάλτσα, τι πειράζουν; Δεν μπορώ να σας καταλάβω...

Ορίστε και μια φωτογραφία για να δείτε... είμαι χάλια; Όχι πείτε μου!



Καλά! αν νομίζετε ότι αυτό είναι χάλια, θα σας δείξω τι σημαίνει ΧΑΛΙΑ!

Α, επίσης χτες που με είχε αφήσει η μαμά μου χωρίς πάνα, κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ, βρήκα ευκαιρία και έκανα υπαίθριο πιπί και κακά... κι όταν λέω υπαίθριο, εννοώ ότι ξεκίνησα από το μπαλκόνι, αλλά επειδή κρύωσε λίγο ο πωπός μου, μπήκα μέσα. Συνέχισα στην κουζίνα, στο διάδρομο και στο χαλί του σαλονιού. Η μαμά μου βέβαια κόντεψε να πάθει, αλλά τι φταίω εγώ; Ας μην μου την έβγαζε! Ορίστε μας!

20 Απρ 2007

Όχι, δεν ήταν μέρα, νύχτα ήταν!

Τις τελευταίες μέρες έχω αποκτήσει μια καινούργια συνήθεια.
Όταν η μαμά μου αρχίζει να μου λέει ένα παραμύθι που το βγάζει από το μυαλό της (δηλαδή δεν το διαβάζει), της ανατρέπω ό,τι μου λέει. Αυτό την κάνει να γελάει πολύ, και ακόμα περισσότερο γιατί εγώ καταφέρνω και παραμένω σοβαρή. (Σ'αυτό με έχει εκπαιδεύσει ο μπαμπάς μου, όταν παίζουμε το "ποιος θα γελάσει πρώτος")

Παράδειγμα:

- Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα κοριτσάκι...
- Όχι, δεν ήταν κοριτσάκι, αγοράκι ήταν!
- Καλά, ένα αγοράκι, μικρούλι...
- Όχι, δεν ήταν μικρούλι, μεγάλο ήταν!
- Καλά. Μια μέρα λοιπόν...
- Όχι, δεν ήταν μέρα, νύχτα ήταν!
- Μια νύχτα λοιπόν, αποφάσισε να πάει μια βόλτα στο δάσος...
- Όχι, δεν πήγε στο δάσος, στην πόλη πήγε!
- Να πάει μια βόλτα στην πόλη. Εκεί συνάντησε ένα σκιουράκι...
- Όχι, δεν συνάντησε σκιουράκι, μια αλεπού συνάντησε!
- ... Συνάντησε μια αλεπού, με μεγάλη φουντωτή ουρά...
- Όχι, δεν είχε μεγάλη φουντωτή ουρά, ήταν μικρή η ουρά της!

...

Όλη αυτή την ώρα η μαμά μου δεν σταματάει να γελάει. Αλλά το αστείο είναι όταν φωνάζει τον μπαμπά μου να με ακούσει κι αυτός και να γελάσει, εγώ κάνω το καλό παιδί, και ό,τι μου λέει η μαμά μου κουνάω το κεφάλι μου και λέω "ναι", με αποτέλεσμα ο μπαμπάς μου να νευριάζει!!!

Όχι, δεν νευριάζει, είναι χαρούμενος.

17 Απρ 2007

Εγώ θα φτάσω ψηλά μια μέρα!

Και για του λόγου το αληθές...



Για να δείτε δηλαδή ότι όλα τα ενδιαφέροντα αντικείμενα βρίσκονται ψηλά...
Ειδικά το Πάσχα στο χωριό που είχαμ πάει, όλα τα αυγά ήταν πάνω εκεί... κι εγώ δεν έχανα ευκαιρία να ανεβαίνω και να τα σπάω!

Πιάστον, θα πέσει!

Εγώ πάντως, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάθε φορά που ανεβαίνω σε μια καρέκλα, ο μπαμπάς μου ή η μαμά μου τρέχουν σαν παλαβοί να με κατεβάσουν.
Γιατί τις έχουμε τις καρέκλες; Για να μπορώ εγώ να φτάνω ό,τι δεν φτάνω τώρα που είμαι μικρούλης.

Κάτω στο πάτωμα δεν υπάρχει τίποτα ενδιαφέρον. Ψηλά βρίσκεις τα πάντα: Το βαζάκι με τις ελιές, το κινητό του μπαμπά μου, τα γυαλιά της μαμάς μου, τους μαρκαδόρους, αυτούς που μπορείς να γράψεις πάνω στον καναπέ και δεν βγαίνει με τίποτα...

Αυτοί βέβαια λένε: "πιάστον, θα πέσει!!!", αλλά εγώ ξέρω ότι τρέχουν για να μην πειράζω τα πράγματά τους. Άμα θέλουν, ας πάρουν τα δικά μου!

Ποια οδοντόβουρτσα να πάρω;

Έχω δύο οδοντόβουρτσες. Μία πορτοκαλί και μία κόκκινη. Παιδικές, για μένα.

Κάθε βράδυ, πριν πάω να κοιμηθώ, μου έχει μάθει η μαμά μου ότι πρέπει να πλένω τα δοντάκια μου. Μου αρέσει γιατί διαλέγω κάθε φορά ποια οδοντόβουρτσα να χρησιμοποιήσω.
Ο μπαμπάς μου τις κρατάει μπροστά μου κι εγώ πρέπει να αποφασίσω. Την πορτοκαλί απόψε, ή την κόκκινη που είναι και το αγαπημένο μου χρώμα; Και το πορτοκαλί είναι το αγαπημένο μου χρώμα. Πιο αγαπημένο όμως είναι το κόκκινο.

Κάθομαι λοιπόν πάνω στο σκαμνάκι που έχουμε στο νιπτήρα για να φτάνω, και προσπαθώ να αποφασίσω.

Α-μπε-μπα-μπλομ, του-κηθε-μπλομ
α-μπε-μπα-μπλομ, του-κηθε-μπλομ, μπλιμ, μπλομ

Αλλά δεν σταματάω εκεί, συνεχίζω.

Τηηη κάνουν τη μπουγάδα, με νερό και σαπουνάδα,
και - μια - κού - πα - γα - λα - τά - δα,
βγαι - νεις - και - τα - φυ - λάς - ό - λα - Ε - ΣΥ!

Όλη αυτή την ώρα, ο μπαμπάς κάθεται υπομονετικά και περιμένει να τελειώσει η ιεροτελεστία αυτή, που για μένα είναι πολύ σημαντική. Συνήθως τον βλέπω που κοιτάει τον καθρέπτη με ένα βλέμμα σαν να λέει από μέσα του "άντε! τελείωνε πια, κάθε βράδυ τα ίδια!", αλλά με αφήνει να τελειώσω.
Κάποιες φορές όμως, που είναι κουρασμένος, μου λέει "αμάν ρε Λήδα, κάθε βράδυ τα ίδια, διάλεξε μια να τελειώνουμε!", κι εγώ του λέω "μπαμπά!!! κάτσε! απλά πρέπει να διαλέξω την καλύτερη οδοντόβουρτσα!"... δεν καταλαβαίνει πόσο σημαντικό είναι για μένα να διαλέξω.

Αφού τελικά καταλήξω στη μία ή στην άλλη (συνήθως στη μία καταλήγω, όχι στην άλλη), βουρτσίζω μόνη μου τα δόντια μου. Αμέ! Βέβαια στο τέλος ο μπαμπάς μου μού τα ξαναπλένει γιατί πιστεύει ότι δεν τα έχω κάνει καλά, κι εγώ τον αφήνω για να μην τον στεναχωρήσω. Λες κι εκείνος τα κάνει καλύτερα.

Και μετά, βουρ στο κρεβάτι για να μου διαβάσει παραμυθάκια η μαμά, που συνήθως κάνει ότι νυστάζει.

16 Απρ 2007

Όλοι μαζί στο κρεβάτι!

Το Σάββατο ο μπαμπάς μου είχε πάει στη Σαλονίκη (το ξέρω ότι λέγεται Θεσσαλονίκη, αλλά μου φαίνεται λίγο δύσκολο το Θ... )

Βρήκα ευκαιρία λοιπόν το βράδυ, που έλειπε ο μπαμπάς μου, και του έκανα κατάληψη στο κρεβάτι. Συνήθως εγώ κοιμάμαι με τη μαμά μου και ο μπαμπάς μου με τον αδερφό μου. Προχτές όμως κοιμηθήκαμε όλοι μαζί στο διπλό. Και μάλιστα είχε και η ξαδερφούλα μου η Δήμητρα και κοιμηθήκαμε οι τρεις στο κρεβάτι και ο Φοίβος στην κούνια του.

Η μαμά μου βέβαια, δεν το φχαριστήθηκε όπως εμείς. Γιατί της παίρναμε το μαξιλάρι, την κλωτσάγαμε συνέχεια και την είχαμε βάλει άκρη άκρη. Εμείς όμως περάσαμε πολύ ωραία. Ο Φοίβος που έχει συνηθίσει να κοιμάται με τον μπαμπά μου, μας κοίταζε παραξενεμένος και φώναζε συνέχεια Μπαμπά Μπαμπά. Έτσι κι αλλιώς δεν ξέρει να λέει και πολλά. Ξέρει να λέει και κακά και παππού, αλλά μου παίρνει συνέχεια τα παιχνίδια κι εγώ τον σπρώχνω. Τον αγκαλιάζω κιόλας αλλά με σπρώχνει κι αυτός. Γι'αυτό κι εγώ δεν τον αφήνω να παίρνει τα κοκκαλάκια για τα μαλλιά μου γιατί είναι αγόρι και τα αγόρια δεν έχουνε μακριά μαλλιά.

Μαμά, πείνασα, θέλω μπανάνα.

13 Απρ 2007

Της νύχτας τα καμώματα!

Αλήθεια, δεν είπα πόσο είμαι!

Είμαι ενός χρόνου και μισό (παρά κάτι μέρες). Και μόλις κατάφερα να πω μπαμπά! Σοβαρά μιλάω. Στην ηλικία μου η Λήδα έκανε ολόκληρη κουβέντα με το μπαμπά και τη μαμά. Εγώ είμαι τεμπέλης. Έτσι τουλάχιστον λέει ο μπαμπάς μου. Γιαυτό κι εγώ για να τον εκδικηθώ, δεν τον αφήνω να κοιμηθεί το βράδυ.
Ξυπνάω χωρίς κανέναν λόγο. Έτσι. Για πείσμα. Ο μπαμπάς μου πετάγεται για να μου βάλει την πιπίλα στο στόμα, αλλά εγώ, χαχαχα, την έχω ήδη στο στόμα. Οπότε ο μπαμπάς μου δεν ξέρει τι να κάνει, κάτι μουρμουρίζει (ακόμα δεν έχω καταλάβει τι) και ξαναπέφτει στο κρεβάτι.

Βέβαια καμμιά φορά το παρακάνω, οπότε βάζει κάτι φωνές ο μπαμπάς μου νυχτιάτικα και κάνω μόκο. Για λίγο όμως ;)

Να και η δική μου φωτογραφία.


Έτσι μπράβο.

Ρε μπαμπά, τα σάλια δεν μπορούσες να τα σβήσεις από τη ζακέτα μου; Τι φώτοσοπ ξέρεις;
Και καμμιά πιο πρόσφατη δεν είχες; ... Άντε μην αρχίσω από τώρα!

Πάω να με σηκώσει αγκαλιά η μαμά.

Εδώ είμαι κι εγώ!

Εγώ είμαι ο γκρινιάρης της παρέας. Δεν κάθομαι πουθενά, όσο κι αν προσπαθεί η μαμά μου κι ο μπαμπάς μου. Η μόνη στιγμή που είμαι ήσυχος, είναι όταν κάνω κακά. Αλλά δυστυχώς δεν κρατάει και πολύ :)

Φωτογραφία για μένα μπαμπά;

ΜΠΑΜΠΑ! φωτογραφία είπα! αλλιώς ξέρεις τι θα αρχίσω να κάνω!!!

Πρώτη φωτογραφία


Να μια πρώτη φωτογραφία, αν και δεν είναι από τις πιο πρόσφατες, απλά είναι από τις αγαπημένες του μπαμπά μου... ας του κάνω το χατήρι...

Ωραία μέρα για ξεκίνημα!

Κοίτα μέρα που διάλεξε ο μπαμπάς μου να μου φτιάξει blog... Παρασκευή και 13...

Άραγε να είναι κακός οιωνός;
Θα δείξει...

Προς το παρόν, να συστηθώ. Είμαι η Λήδα, και είμαι μόλις 3 χρονών και κάτι ημερών. Στην πραγματικότητα, θα μιλάω μέσα από το στόμα (ή τα δάχτυλα) του μπαμπά μου, καθώς δεν είμαι σε ηλικία να έχω μπλογκ... και μαζί με τον αδερφό μου Φοίβο ( ο Σκούρκος που λέγαμε...) θα μοιραζόμαστε τα νέα μας και (κυρίως) τις σκανταλιές και τα κατορθώματά μας.

Στο επανιδείν... Φωτογραφίες κλπ θα ανεβάζουμε τακτικότατα.