12 Ιουλ 2007

Φωτογραφίες με θείο Άκη

Προχτές το βράδυ είχε έρθει ο θείος μου ο Άκης που είναι στο Λονδίνο, και κάτσαμε στο μπαλκόνι. Παίξαμε, μας κυνηγούσε, μας έριχνε στην πισίνα και εμείς είχαμε ξεκαρδιστεί. Μου είπε ο μπαμπάς μου ότι θα φύγει από το Λονδίνο. Μου είπε πού θα πάει αλλά δεν το θυμάμαι.

Μας τράβηξε και μερικές φωτογραφίες με το κινητό του. Μία από αυτές είναι και αυτή που έβαλε ο Φοίβος πριν.
Οι υπόλοιπες νάτες.





Στο κεφάλι του μπαμπά μου!



Μου αρέσει να κάθομαι στο κεφάλι του μπαμπά μου. Εκείνος πονάει και φωνάζει, και λέει ότι θα με κατεβάσει, αλλά όλο με ανεβάζει εκεί πάνω και μπερδεύομαι.

Αυτή τη φωτογραφία την έβγαλε ο θείος μου ο Άκης με το κινητό του.
Μου αρέσει επίσης να μιλάω στο κινητό. Ο μπαμπάς μου φωνάζει και μου το παίρνει, αλλά όταν το βρω το αρπάζω.

Ααν-ααν, μπρουμ-μπρουμ!

Μου αρέσουν οι ρόδες. Όλες οι ρόδες.
Μου αρέσουν όλα τα στρογγυλά πράγματα, γιατί μοιάζουν με ρόδες. Και με τιμόνια.
Τα κουμπιά που είναι στρογγυλά, τα κουλούρια, τα πόμολα, τα σιντι, όλα.

Όταν βγαίνουμε βόλτα και με αφήνουν να περπατάω μόνος μου, πιάνω τις ρόδες από τα αυτοκίνητα, και ο μπαμπάς μου φωνάζει γιατί μαυρίζουν τα χέρια μου. Λέει ότι θα ανοίξω βουκζανι... όχι... βουλταζι... όχι... βουκλανιζατέρ όταν μεγαλώσω, αλλά δεν ξέρω τι είναι πάλι αυτό.

Μου αρέσουν τα αυτοκίνητα. Κάνουν μπρουμ-μπρουμ. Και οι μηχανές που κάνουν ααν-ααν.
Ακόμα τα αεροπλάνα και τα ελικόπτερα.

Εγώ πάντως θέλω να μπω σε ένα μεγάλο φορτηγό. Έχει ο θείος μου αλλά δεν έχω πάει ακόμα. Όλο λένε ότι θα με πάνε να τα δω τα φορτηγά που πουλάει αλλά όλο το ξεχνάνε.

Μπρουμ-μπρουμ!

Κρίμα...

Πάει η Πάρνηθααααα

Κοίτα να δεις... τόσο καιρό είχε να γράψει ο μπαμπάς μου για μας, και το τελευταίο που είχε γράψει ήταν για τότε που πήγαμε στην Πάρνηθα.

Την είδα να καίγεται... Είχαμε πάει με τον μπαμπά μου στην πλατεία τη μεγάλη, και φάγαμε και παγωτό. Εγώ έφαγα φράουλα και ο Φοίβος σοκολάτα. Έχω μια μανία να λιώνω το παγωτό μου και να το κάνω σούπα, και ο μπαμπάς μου λέει ότι τσάμπα το πήραμε.
Όταν γυρνούσαμε, βλέπαμε το σύννεφο και μου είπε ο μπαμπάς μου ότι καίνε την Πάρνηθα. Εγώ δεν κατάλαβα ποιοι καίνε την Πάρνηθα, και γιατί, αφού είναι τόσο ωραία και είχαμε περάσει πολύ ωραία όταν πήγαμε.
Μετά γυρίσαμε σπίτι και ανεβήκαμε στην ταράτσα και είδαμε που ήταν ο ουρανός κόκκινος. Μου άρεσαν πολύ τα χρώματα, αλλά στεναχωρηθήκαμε που καίγανε την Πάρνηθα. "Δηλαδή εκεί που πήγαμε δεν θα ξαναπάμε;" ρώτησα τον μπαμπά μου. Κι αυτός είπε "άστα Λήδα, χέστα!" δηλαδή όχι.

Στεναχωρήθηκα πολύ γι'αυτό, και περισσότερο για τα ελαφάκια που τώρα δεν έχουν φωλίτσα. Και τις χελώνες. Και τα πουλάκια. Και όλα τα άλλα ζωάκια που ζουν στην Πάρνηθα.

Εγώ από το σπίτι μου βλέπω και την Πεντέλη, και τον Υμηττό. Είπα στον μπαμπά μου να πούμε στα ζωάκια να πάνε στα άλλα βουνά που έχουν δάση, αλλά μου είπε ότι ούτε εκεί έχει δάση πια.

Γιατί μπαμπά; Και τα ζωάκια;