Πιάστον, θα πέσει!

Εγώ πάντως, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάθε φορά που ανεβαίνω σε μια καρέκλα, ο μπαμπάς μου ή η μαμά μου τρέχουν σαν παλαβοί να με κατεβάσουν.
Γιατί τις έχουμε τις καρέκλες; Για να μπορώ εγώ να φτάνω ό,τι δεν φτάνω τώρα που είμαι μικρούλης.

Κάτω στο πάτωμα δεν υπάρχει τίποτα ενδιαφέρον. Ψηλά βρίσκεις τα πάντα: Το βαζάκι με τις ελιές, το κινητό του μπαμπά μου, τα γυαλιά της μαμάς μου, τους μαρκαδόρους, αυτούς που μπορείς να γράψεις πάνω στον καναπέ και δεν βγαίνει με τίποτα...

Αυτοί βέβαια λένε: "πιάστον, θα πέσει!!!", αλλά εγώ ξέρω ότι τρέχουν για να μην πειράζω τα πράγματά τους. Άμα θέλουν, ας πάρουν τα δικά μου!