20 Απρ 2007

Όχι, δεν ήταν μέρα, νύχτα ήταν!

Τις τελευταίες μέρες έχω αποκτήσει μια καινούργια συνήθεια.
Όταν η μαμά μου αρχίζει να μου λέει ένα παραμύθι που το βγάζει από το μυαλό της (δηλαδή δεν το διαβάζει), της ανατρέπω ό,τι μου λέει. Αυτό την κάνει να γελάει πολύ, και ακόμα περισσότερο γιατί εγώ καταφέρνω και παραμένω σοβαρή. (Σ'αυτό με έχει εκπαιδεύσει ο μπαμπάς μου, όταν παίζουμε το "ποιος θα γελάσει πρώτος")

Παράδειγμα:

- Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα κοριτσάκι...
- Όχι, δεν ήταν κοριτσάκι, αγοράκι ήταν!
- Καλά, ένα αγοράκι, μικρούλι...
- Όχι, δεν ήταν μικρούλι, μεγάλο ήταν!
- Καλά. Μια μέρα λοιπόν...
- Όχι, δεν ήταν μέρα, νύχτα ήταν!
- Μια νύχτα λοιπόν, αποφάσισε να πάει μια βόλτα στο δάσος...
- Όχι, δεν πήγε στο δάσος, στην πόλη πήγε!
- Να πάει μια βόλτα στην πόλη. Εκεί συνάντησε ένα σκιουράκι...
- Όχι, δεν συνάντησε σκιουράκι, μια αλεπού συνάντησε!
- ... Συνάντησε μια αλεπού, με μεγάλη φουντωτή ουρά...
- Όχι, δεν είχε μεγάλη φουντωτή ουρά, ήταν μικρή η ουρά της!

...

Όλη αυτή την ώρα η μαμά μου δεν σταματάει να γελάει. Αλλά το αστείο είναι όταν φωνάζει τον μπαμπά μου να με ακούσει κι αυτός και να γελάσει, εγώ κάνω το καλό παιδί, και ό,τι μου λέει η μαμά μου κουνάω το κεφάλι μου και λέω "ναι", με αποτέλεσμα ο μπαμπάς μου να νευριάζει!!!

Όχι, δεν νευριάζει, είναι χαρούμενος.

17 Απρ 2007

Εγώ θα φτάσω ψηλά μια μέρα!

Και για του λόγου το αληθές...



Για να δείτε δηλαδή ότι όλα τα ενδιαφέροντα αντικείμενα βρίσκονται ψηλά...
Ειδικά το Πάσχα στο χωριό που είχαμ πάει, όλα τα αυγά ήταν πάνω εκεί... κι εγώ δεν έχανα ευκαιρία να ανεβαίνω και να τα σπάω!

Πιάστον, θα πέσει!

Εγώ πάντως, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάθε φορά που ανεβαίνω σε μια καρέκλα, ο μπαμπάς μου ή η μαμά μου τρέχουν σαν παλαβοί να με κατεβάσουν.
Γιατί τις έχουμε τις καρέκλες; Για να μπορώ εγώ να φτάνω ό,τι δεν φτάνω τώρα που είμαι μικρούλης.

Κάτω στο πάτωμα δεν υπάρχει τίποτα ενδιαφέρον. Ψηλά βρίσκεις τα πάντα: Το βαζάκι με τις ελιές, το κινητό του μπαμπά μου, τα γυαλιά της μαμάς μου, τους μαρκαδόρους, αυτούς που μπορείς να γράψεις πάνω στον καναπέ και δεν βγαίνει με τίποτα...

Αυτοί βέβαια λένε: "πιάστον, θα πέσει!!!", αλλά εγώ ξέρω ότι τρέχουν για να μην πειράζω τα πράγματά τους. Άμα θέλουν, ας πάρουν τα δικά μου!

Ποια οδοντόβουρτσα να πάρω;

Έχω δύο οδοντόβουρτσες. Μία πορτοκαλί και μία κόκκινη. Παιδικές, για μένα.

Κάθε βράδυ, πριν πάω να κοιμηθώ, μου έχει μάθει η μαμά μου ότι πρέπει να πλένω τα δοντάκια μου. Μου αρέσει γιατί διαλέγω κάθε φορά ποια οδοντόβουρτσα να χρησιμοποιήσω.
Ο μπαμπάς μου τις κρατάει μπροστά μου κι εγώ πρέπει να αποφασίσω. Την πορτοκαλί απόψε, ή την κόκκινη που είναι και το αγαπημένο μου χρώμα; Και το πορτοκαλί είναι το αγαπημένο μου χρώμα. Πιο αγαπημένο όμως είναι το κόκκινο.

Κάθομαι λοιπόν πάνω στο σκαμνάκι που έχουμε στο νιπτήρα για να φτάνω, και προσπαθώ να αποφασίσω.

Α-μπε-μπα-μπλομ, του-κηθε-μπλομ
α-μπε-μπα-μπλομ, του-κηθε-μπλομ, μπλιμ, μπλομ

Αλλά δεν σταματάω εκεί, συνεχίζω.

Τηηη κάνουν τη μπουγάδα, με νερό και σαπουνάδα,
και - μια - κού - πα - γα - λα - τά - δα,
βγαι - νεις - και - τα - φυ - λάς - ό - λα - Ε - ΣΥ!

Όλη αυτή την ώρα, ο μπαμπάς κάθεται υπομονετικά και περιμένει να τελειώσει η ιεροτελεστία αυτή, που για μένα είναι πολύ σημαντική. Συνήθως τον βλέπω που κοιτάει τον καθρέπτη με ένα βλέμμα σαν να λέει από μέσα του "άντε! τελείωνε πια, κάθε βράδυ τα ίδια!", αλλά με αφήνει να τελειώσω.
Κάποιες φορές όμως, που είναι κουρασμένος, μου λέει "αμάν ρε Λήδα, κάθε βράδυ τα ίδια, διάλεξε μια να τελειώνουμε!", κι εγώ του λέω "μπαμπά!!! κάτσε! απλά πρέπει να διαλέξω την καλύτερη οδοντόβουρτσα!"... δεν καταλαβαίνει πόσο σημαντικό είναι για μένα να διαλέξω.

Αφού τελικά καταλήξω στη μία ή στην άλλη (συνήθως στη μία καταλήγω, όχι στην άλλη), βουρτσίζω μόνη μου τα δόντια μου. Αμέ! Βέβαια στο τέλος ο μπαμπάς μου μού τα ξαναπλένει γιατί πιστεύει ότι δεν τα έχω κάνει καλά, κι εγώ τον αφήνω για να μην τον στεναχωρήσω. Λες κι εκείνος τα κάνει καλύτερα.

Και μετά, βουρ στο κρεβάτι για να μου διαβάσει παραμυθάκια η μαμά, που συνήθως κάνει ότι νυστάζει.

16 Απρ 2007

Όλοι μαζί στο κρεβάτι!

Το Σάββατο ο μπαμπάς μου είχε πάει στη Σαλονίκη (το ξέρω ότι λέγεται Θεσσαλονίκη, αλλά μου φαίνεται λίγο δύσκολο το Θ... )

Βρήκα ευκαιρία λοιπόν το βράδυ, που έλειπε ο μπαμπάς μου, και του έκανα κατάληψη στο κρεβάτι. Συνήθως εγώ κοιμάμαι με τη μαμά μου και ο μπαμπάς μου με τον αδερφό μου. Προχτές όμως κοιμηθήκαμε όλοι μαζί στο διπλό. Και μάλιστα είχε και η ξαδερφούλα μου η Δήμητρα και κοιμηθήκαμε οι τρεις στο κρεβάτι και ο Φοίβος στην κούνια του.

Η μαμά μου βέβαια, δεν το φχαριστήθηκε όπως εμείς. Γιατί της παίρναμε το μαξιλάρι, την κλωτσάγαμε συνέχεια και την είχαμε βάλει άκρη άκρη. Εμείς όμως περάσαμε πολύ ωραία. Ο Φοίβος που έχει συνηθίσει να κοιμάται με τον μπαμπά μου, μας κοίταζε παραξενεμένος και φώναζε συνέχεια Μπαμπά Μπαμπά. Έτσι κι αλλιώς δεν ξέρει να λέει και πολλά. Ξέρει να λέει και κακά και παππού, αλλά μου παίρνει συνέχεια τα παιχνίδια κι εγώ τον σπρώχνω. Τον αγκαλιάζω κιόλας αλλά με σπρώχνει κι αυτός. Γι'αυτό κι εγώ δεν τον αφήνω να παίρνει τα κοκκαλάκια για τα μαλλιά μου γιατί είναι αγόρι και τα αγόρια δεν έχουνε μακριά μαλλιά.

Μαμά, πείνασα, θέλω μπανάνα.

13 Απρ 2007

Της νύχτας τα καμώματα!

Αλήθεια, δεν είπα πόσο είμαι!

Είμαι ενός χρόνου και μισό (παρά κάτι μέρες). Και μόλις κατάφερα να πω μπαμπά! Σοβαρά μιλάω. Στην ηλικία μου η Λήδα έκανε ολόκληρη κουβέντα με το μπαμπά και τη μαμά. Εγώ είμαι τεμπέλης. Έτσι τουλάχιστον λέει ο μπαμπάς μου. Γιαυτό κι εγώ για να τον εκδικηθώ, δεν τον αφήνω να κοιμηθεί το βράδυ.
Ξυπνάω χωρίς κανέναν λόγο. Έτσι. Για πείσμα. Ο μπαμπάς μου πετάγεται για να μου βάλει την πιπίλα στο στόμα, αλλά εγώ, χαχαχα, την έχω ήδη στο στόμα. Οπότε ο μπαμπάς μου δεν ξέρει τι να κάνει, κάτι μουρμουρίζει (ακόμα δεν έχω καταλάβει τι) και ξαναπέφτει στο κρεβάτι.

Βέβαια καμμιά φορά το παρακάνω, οπότε βάζει κάτι φωνές ο μπαμπάς μου νυχτιάτικα και κάνω μόκο. Για λίγο όμως ;)

Να και η δική μου φωτογραφία.


Έτσι μπράβο.

Ρε μπαμπά, τα σάλια δεν μπορούσες να τα σβήσεις από τη ζακέτα μου; Τι φώτοσοπ ξέρεις;
Και καμμιά πιο πρόσφατη δεν είχες; ... Άντε μην αρχίσω από τώρα!

Πάω να με σηκώσει αγκαλιά η μαμά.

Εδώ είμαι κι εγώ!

Εγώ είμαι ο γκρινιάρης της παρέας. Δεν κάθομαι πουθενά, όσο κι αν προσπαθεί η μαμά μου κι ο μπαμπάς μου. Η μόνη στιγμή που είμαι ήσυχος, είναι όταν κάνω κακά. Αλλά δυστυχώς δεν κρατάει και πολύ :)

Φωτογραφία για μένα μπαμπά;

ΜΠΑΜΠΑ! φωτογραφία είπα! αλλιώς ξέρεις τι θα αρχίσω να κάνω!!!

Πρώτη φωτογραφία


Να μια πρώτη φωτογραφία, αν και δεν είναι από τις πιο πρόσφατες, απλά είναι από τις αγαπημένες του μπαμπά μου... ας του κάνω το χατήρι...

Ωραία μέρα για ξεκίνημα!

Κοίτα μέρα που διάλεξε ο μπαμπάς μου να μου φτιάξει blog... Παρασκευή και 13...

Άραγε να είναι κακός οιωνός;
Θα δείξει...

Προς το παρόν, να συστηθώ. Είμαι η Λήδα, και είμαι μόλις 3 χρονών και κάτι ημερών. Στην πραγματικότητα, θα μιλάω μέσα από το στόμα (ή τα δάχτυλα) του μπαμπά μου, καθώς δεν είμαι σε ηλικία να έχω μπλογκ... και μαζί με τον αδερφό μου Φοίβο ( ο Σκούρκος που λέγαμε...) θα μοιραζόμαστε τα νέα μας και (κυρίως) τις σκανταλιές και τα κατορθώματά μας.

Στο επανιδείν... Φωτογραφίες κλπ θα ανεβάζουμε τακτικότατα.