Πάει η Πάρνηθααααα

Κοίτα να δεις... τόσο καιρό είχε να γράψει ο μπαμπάς μου για μας, και το τελευταίο που είχε γράψει ήταν για τότε που πήγαμε στην Πάρνηθα.

Την είδα να καίγεται... Είχαμε πάει με τον μπαμπά μου στην πλατεία τη μεγάλη, και φάγαμε και παγωτό. Εγώ έφαγα φράουλα και ο Φοίβος σοκολάτα. Έχω μια μανία να λιώνω το παγωτό μου και να το κάνω σούπα, και ο μπαμπάς μου λέει ότι τσάμπα το πήραμε.
Όταν γυρνούσαμε, βλέπαμε το σύννεφο και μου είπε ο μπαμπάς μου ότι καίνε την Πάρνηθα. Εγώ δεν κατάλαβα ποιοι καίνε την Πάρνηθα, και γιατί, αφού είναι τόσο ωραία και είχαμε περάσει πολύ ωραία όταν πήγαμε.
Μετά γυρίσαμε σπίτι και ανεβήκαμε στην ταράτσα και είδαμε που ήταν ο ουρανός κόκκινος. Μου άρεσαν πολύ τα χρώματα, αλλά στεναχωρηθήκαμε που καίγανε την Πάρνηθα. "Δηλαδή εκεί που πήγαμε δεν θα ξαναπάμε;" ρώτησα τον μπαμπά μου. Κι αυτός είπε "άστα Λήδα, χέστα!" δηλαδή όχι.

Στεναχωρήθηκα πολύ γι'αυτό, και περισσότερο για τα ελαφάκια που τώρα δεν έχουν φωλίτσα. Και τις χελώνες. Και τα πουλάκια. Και όλα τα άλλα ζωάκια που ζουν στην Πάρνηθα.

Εγώ από το σπίτι μου βλέπω και την Πεντέλη, και τον Υμηττό. Είπα στον μπαμπά μου να πούμε στα ζωάκια να πάνε στα άλλα βουνά που έχουν δάση, αλλά μου είπε ότι ούτε εκεί έχει δάση πια.

Γιατί μπαμπά; Και τα ζωάκια;