Όχι, δεν ήταν μέρα, νύχτα ήταν!

Τις τελευταίες μέρες έχω αποκτήσει μια καινούργια συνήθεια.
Όταν η μαμά μου αρχίζει να μου λέει ένα παραμύθι που το βγάζει από το μυαλό της (δηλαδή δεν το διαβάζει), της ανατρέπω ό,τι μου λέει. Αυτό την κάνει να γελάει πολύ, και ακόμα περισσότερο γιατί εγώ καταφέρνω και παραμένω σοβαρή. (Σ'αυτό με έχει εκπαιδεύσει ο μπαμπάς μου, όταν παίζουμε το "ποιος θα γελάσει πρώτος")

Παράδειγμα:

- Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα κοριτσάκι...
- Όχι, δεν ήταν κοριτσάκι, αγοράκι ήταν!
- Καλά, ένα αγοράκι, μικρούλι...
- Όχι, δεν ήταν μικρούλι, μεγάλο ήταν!
- Καλά. Μια μέρα λοιπόν...
- Όχι, δεν ήταν μέρα, νύχτα ήταν!
- Μια νύχτα λοιπόν, αποφάσισε να πάει μια βόλτα στο δάσος...
- Όχι, δεν πήγε στο δάσος, στην πόλη πήγε!
- Να πάει μια βόλτα στην πόλη. Εκεί συνάντησε ένα σκιουράκι...
- Όχι, δεν συνάντησε σκιουράκι, μια αλεπού συνάντησε!
- ... Συνάντησε μια αλεπού, με μεγάλη φουντωτή ουρά...
- Όχι, δεν είχε μεγάλη φουντωτή ουρά, ήταν μικρή η ουρά της!

...

Όλη αυτή την ώρα η μαμά μου δεν σταματάει να γελάει. Αλλά το αστείο είναι όταν φωνάζει τον μπαμπά μου να με ακούσει κι αυτός και να γελάσει, εγώ κάνω το καλό παιδί, και ό,τι μου λέει η μαμά μου κουνάω το κεφάλι μου και λέω "ναι", με αποτέλεσμα ο μπαμπάς μου να νευριάζει!!!

Όχι, δεν νευριάζει, είναι χαρούμενος.